Vroeger was alles beter

Onlangs was ik een hapje eten met goede bekende D. die het gesprek al snel bracht op de echtscheidingshausse binnen zijn vriendenkring. Ze sneuvelen werkelijk bij bosjes zei D., zelf met zijn derde leg bezig, terwijl hij mismoedig in zijn glas tuurde.
Aangezien het hartje januari was, het gouden uur voor echtscheidingsadvocaten, geloofde ik hem direct. De reden die hij hiervoor opvoerde geloofde ik echter niet. Als ‘toch een soort ervaringsdeskundige’ had hij namelijk geconcludeerd dat al deze tragisch stukgelopen liefdes, eigenlijk te wijten waren aan één ding namelijk de vrouw en het werkende exemplaar in het bijzonder.
‘Kijk, zonder nu als een of andere Neanderthaler over te willen komen,’ zei D. die er qua opvattingen plots verdacht veel van weg had, ‘maar zo is het gewoon.’ Heerlijk iemand die een vrij boude stelling poneert met als achterliggend argument “zo is het gewoon”. Verklaar je nader vader vroeg ik hem dus, half verwachtend dat zijn verhaal zou beginnen met “vroeger”.
‘Vroeger,’ zo stak D. van wal, ‘was het gewoon allemaal veel simpeler. Het mannetje haalde de centjes binnen, het vrouwtje zorgde voor het huishouden en de kids. Het was misschien niet ideaal, maar wel overzichtelijk. Iedereen wist wat er van hem of haar verwacht werd. Nee dan nu: iedereen aan de carrière, voortdurend aan het jongleren met agenda’s en nooit tijd. Voor niks! Ben je klaar met werken dan moeten de kids nog gehaald worden, eten gemaakt, tandjes gepoetst, liedjes gezongen en tegen de tijd dat je eindelijk tijd hebt voor elkaar ligt de ander al te maffen op de bank.’
Ook de weekenden waren “vroeger” aldus D. een stuk beter. Immers iedereen heeft nu zijn handen vol. Op singles na heeft niemand doordeweeks meer tijd om af te spreken dus moet alles in een weekend gepropt worden. Om de activiteiten van de kids heen natuurlijk. Een beetje geile seks zat er onder dit soort stressvolle condities al helemaal niet meer in.
Ik begon te begrijpen waar D.’s plotselinge gemijmer over lang vervlogen tijden vandaan kwam. In tegenstelling  tot zijn eerste twee echtgenotes die het prima vonden dat papa de centjes binnen bracht, heeft zijn huidige vrouw een zware functie voor een groot internationaal bedrijf waardoor D. vaker dan hem zo te horen lief was, moest bijspringen thuis. Hij voelde zich niet gewaardeerd, niet serieus genomen en aangetast in zijn mannelijke waardigheid. Kortom D. voelde zich vast een beetje zoals zijn vrouwen vroeger.
En dus heb je je heil maar elders gezocht concludeerde ik zijn relaas. D. werd knalrood en begon te hakkelen over wat onschuldig geflirt dat was geëscaleerd. Ondanks mijn ergernis over zijn volslagen gebrek aan originaliteit en ruggengraat had ik met hem te doen. Een stomende affaire beginnen omdat je je thuis niet gewaardeerd voelt is niet de beste manier om in de echtelijke sponde orde op zaken te stellen, maar wel een van de beste manieren om jezelf voorgoed het bed en het huis uit gesodemieterd te krijgen. Immers een vertrouwensbreuk is een van de voornaamste redenen waarom mensen bij de echtscheidingsadvocaat belanden.
Maar de sip kijkende man tegenover me wist dit als ervaringsdeskundige natuurlijk al lang. Zijn eerdere huwelijken waren namelijk om exact die reden stukgelopen. ‘Ik heb het weer verkloot hè?’ piepte hij. Ik vreesde dat hij gelijk had. Niet werkende vrouwen, maar kinderen veranderen alles. Behalve de aard van het beestje.