Vijf vrouwendingen die wij ook wel zouden willen kunnen!

Als ze vragen: ‘wil je in een volgend leven terugkomen als man of vrouw’, zeggen wij altijd: als vrouw. Hier is onder meer waarom: 
Kunnen zeuren. Als er één ding is waaraan we een pokkenhekel hebben, is het een zeurende vrouw. Zeuren is de allergruwelijkste vrouweneigenschap in het bekende universum. Toch zouden wij het heel graag ook willen kunnen. Als je kunt zeuren als een vrouw, krijg je namelijk alles gedaan. Kun je de Kei van Amersfoort tot poeder zeuren. Een man tot een hoopje sidderend ecoplasma zeuren. Zeuren is het machtigste wapen in de strijd tussen de seksen, maar het zou ons niets verbazen als je ook moeilijke ziektes kunt genezen door er net zolang tegenaan te jengelen tot die vervelende micro-organismes huilend op de vlucht slaan. Zeuren is de hel, zeuren is de bom. ’t Is maar net aan welke kant je staat.
Er mooi uitzien. Wij vinden ons bij bepaald strijklicht best okee, maar mooi zijn we niet. Niet op de manier waarop vrouwen dat zijn. Stralend, glanzend, prachtig, hartverscheurend, bedwelmend en onweerstaanbaar mooi. Dat is voor ons niet weggelegd. We hebben de aanleg niet, en we hebben vooral niet de energie, de drive en tijd om er altijd op en top verzorgd en op ons allermooist uit te zien. Wat is dat een werk! En wat is dat knap van vrouwen, dat ze elke dag opnieuw voor dag en dauw uit dat bed stappen om het haar drie keer te wassen en te föhnen, elke avond de teentjes te lakken en de wenkbrauwen te plukken, sowieso de plooien haarvrij te houden en dan ook nog dagelijks een outfit bij elkaar te scharrelen die just right is, voor iedere denkbare gelegenheid. En dat naast een fulltime baan. Ons leven zou zo veel mooier zijn, als we dát nou toch ook eens zouden kunnen (opbrengen)!
Hard werken. Hoewel we zelf altijd heel hard moeten lachen om ons eigen motto ‘minimale inspanning, maximaal resultaat’, en wij mannen daarmee toch maar de wereld hebben veroverd, zijn we stiekem best jaloers op de tomeloze werkdrift van vrouwen. Zonder twijfel voortgejaagd door hun eeuwige schuldgevoel – iets waar we zeker niet jaloers op zijn – zal de vrouw niet rusten voor al het werk is gedaan, en dan ook nog tot in de puntjes perfect. Wat zouden wij mannen niet kunnen bereiken met een dergelijke kadaverdiscipline? Welke wonderen zouden we kunnen bewerkstelligen als we de werklust hadden van een vrouw? We zouden misschien zelfs de was een keertje doen, vlak voor het slapengaan, na het klaarzetten van de spullen voor ’t ontbijt. Maar helaas…
Ruzie maken. Net als ‘zeuren’ zo’n kantje van vrouwen waardoor je je afvraagt: ‘Hee, zijn vrouwen eigenlijk wel die lieflijke en zorgzame wezens van wie we dachten dat ze die waren?’ Nee dus. Wat zo cool is aan vrouwen als ze ruzie maken: ze zijn meedogenloos en zitten compleet in het nu. Waarmee we willen zeggen: ze zullen alles zeggen, de dolk in de diepste pijnpunten wrikken, elke halfverteerde koe uit de sloot dreggen, draaien, overdrijven, liegen, chanteren, dreigen, álles om maar te winnen en jou in het stof te laten bijten. En dit – dat is het mooie en doodenge – zonder enig zichtbaar besef van het feit dat jullie eigenlijk van elkaar houden, en ook na deze ruzie samen misschien nog wel verder willen. Wij hebben met eigen ogen meegemaakt dat er tijdens een onbeduidend meningsverschil dingen werden gezegd die nooit meer ‘ontzegd’ konden worden en een eindje down the line een definitieve breuk hebben ingeluid. Hele relatie kapot omdat mevrouw niet wilde opgeven. Nogmaals: het is kut als je aan de ontvangende kant zit, maar wat moet het heerlijk zijn om zo ijskoud te kunnen slopen, fuck de consequenties. Alleen jammer dat je uiteindelijk alleen overblijft. Nou ja.
Onnavolgbaar denken. Wij zijn toch mannen van de meest creatieve en dus non-lineaire categorie, maar wij verbleken bij iedere willekeurige vrouw als het gaat om wonderlijk redeneren, een volstrekte minachting van de wetten van oorzaak en gevolg, en het scheiden van hoofd- en bijzaken. Als we zeggen: ‘dus je vindt me dik?’, weet jij wat we bedoelen. Wij kijken daar in het gemeen een beetje op neer als mannen, maar eigenlijk zijn we natuurlijk jaloers. Want net als de quantumcomputer de traditionele number-cruncher wegzet als ordinaire rekenmachine, herbergt het vrouwenbrein misschien wel algoritmes die we nu nog niet begrijpen, maar ooit de deur zullen openen naar de vijfde dimensie, tijdreizen en de volgende evolutionaire stap van de mensheid. En wij zullen dan achterblijven in de geschiedenis als obsolete Pentium-4-processor. Maar je doet er niets aan. Denken als een vrouw valt niet te leren.