Troost voor (aanstaande) vaders: alles komt goed. Zegt Jan.

Hoewel de meesten van jullie vermoedelijk nog dubben over de kinderwens, tot over je oren in de luiers zitten of net je eerste kind naar groep 1 hebben uitgezwaaid, is het misschien leuk om vast een keertje een kijkje te nemen in de toekomst.

De toekomst, jazeker, waarin je kinderen gaan puberen en zelfs volwassen worden, het huis uitgaan en de liefde gaan bedrijven met mensen van het andere, of misschien wel hetzelfde, geslacht, als ze al niet verkering nemen met een transgender of DNA-technisch onbestemde wederhelft, want er zijn vele, vele smaken tegenwoordig.

Nu wil het toeval dat ik, in tegenstelling tot de meeste meneren bij meneren.nl, twee volwassen kinderen en een puber heb, en dus eminent ben gekwalificeerd om de toekomst van jullie (ongeboren) kinderen te voorspellen! Meisjes zitten er helaas niet tussen, maar in grote lijnen verschilt dat ook weer niet zo veel, en die grote lijnen, daar gaan we het vandaag over hebben.
Zo vinden jullie het vást leuk om te weten: alles wat ze zeggen over de puberteit is waar. Bijvoorbeeld: je kinderen worden extreem lui.  Met name jongens kunnen de hele dag in bed, in bad of op de bank liggen slapen of kijken naar zo’n zwakzinnige vlogger die met zijn achterlijke vriendjes onder voortdurend onsamenhangend gekakel een eindeloos lang potje FIFA 2017 speelt. Als ze – die pubers – tenminste niet zelf met een lege blik in de ogen en diep onderuit gezakt een leger online zombies om zeep helpen met een wapenarsenaal waar onze minister van Defensie een lief ding voor zou overhebben. Om gek van te worden.

Puberkinderen zijn vaak heel erg rebels, dat klopt ook, met name meisjes, die onder invloed van de gierende hormonen in opstand komen tegen alles wat het goed met hen voorheeft, en dan met name de ouders, en zeker de moeder, die eerst haar grote voorbeeld was, maar nu alles wat de tienerdochter verafschuwt in een vrouw. En dat dan alleen omdat ze niet naar een hardcore triple XXX-feest mocht. Met gratis GHB. In hotpants en een tanktopje. Op haar dertiende. Een hel.
Persoonlijk koester ik de ‘warmste’ herinneringen aan het moment dat zoon 1 (nu 26), twee maanden voor zijn eindexamen HAVO, plotseling besloot dat leren en doorzetten geen zin meer had, want ‘het zou toch niet meer lukken’ en hij dacht er bovendien over een leven als rondreizend avonturier te gaan beginnen. Wat we ook riepen of beloofden, hij viel niet te vermurwen, en zo werd hij diploma-loos schoolverlater. Het is alleen aan zijn lieve ouders te danken dat hij alsnog een MBO-onzin-opleiding heeft voltooid, met het geluk van de duivel een baantje bij een kwaliteitswebsite heeft bemachtigd en – uiteindelijk op eigen kracht – serieus emplooi heeft gevonden als communicatie-hoofd bij een Internetbank. En dan hebben we het nog niet over zijn liefdesleven en recreatieve bezigheden. Een nachtmerrie.

Zoon twee (nu 23) verging het niet veel beter: getest op gymnasiumniveau presteerde hij het binnen een paar jaar weg te zakken naar de HAVO, daar te doubleren, alvorens uiteindelijk toch zijn diploma te halen.  Zodat hij – nu hij eenmaal weet dat hij tóch een Master in de ingewikkelde internationale economie wil gaan halen – nog jarenlang (en dus in totaal drie jaar langer dan nodig) loodzwaar drukt op de vaderlijke begroting. Vreselijk.

Zoon drie (13) gaat momenteel goed, maar we houden het hart vast en de adem in. Hij heeft sinds kort verkering, dus ik kijk er niet van op als ik strakjes opa word.
Maar: laat ik jullie óók vertellen wat ik ervan heb geleerd, al die stress en ellende. Dit: laat je niet gek maken en opfokken. Ga niet de strijd aan met een kind dat per se stomme dingen wil doen. Geef advies als daarom wordt gevraagd, en anders niet of spaarzaam. Laat je niet shockeren door een kind dat je wil provoceren. Blijf kalm, al zou je liefst ontploffen. En vooral: neem afstand. Laat je niet meezuigen in een vortex van strijd en herhaling van zetten. Want: het komt goed. Echt waar. Het komt goed. En ook nog helemaal vanzelf. Het enige dat je moet doen, is loslaten. Loslaten, je blijven openstellen voor je kind, en vertrouwen hebben. Dat het goedkomt. Dat ze uiteindelijk zelf ook ontdekken wat goed voor ze is. En dat ze dan spijt hebben dat ze niet eerder naar papi hebben geluisterd.

Marcel Langedijk, Jan Heemskerk en Selwyn Senatori schreven óók nog The Dad, Opvoedboek Voor Vaders. Het ideale kerst-vaderdag-verjaarscadeau voor jonge en minder jonge vaders. Ook voor moeders, trouwens. Bij bol.com. Dit artikel verscheen eerder in KekMama.