Sophie zegt: laat je vrouw nóóit vasten. NOOIT.

Onlangs zat ik met een dierbare vriend aan de toog van een intens hip hoofdstedelijk cocktail-etablissement. Zichtbaar ongelukkig zat hij wat te roeren in de voor hem door de als circusartiest uitgedoste barman zojuist met veel schwung gepresenteerde cocktail.
Nu heeft deze vriend een aan haat grenzende aversie jegens alles dat ook maar enigszins riekt naar hip(ster)heid. Du moment dat de baard een fashion statement werd, ging die van hem eraf. Liever elke dag rondlopen met een door scheerirritatie vlekkerig rood aangelopen gezicht, dan verward te worden met (zijn woorden) zo’n intense hipsterkneus.
Toen diezelfde hipsterkneuzen vervolgens ook de rest van zijn look kaapten (niet dat hij een look cultiveerde, hij rockte normcore lang voordat dit een naam had) was het hek helemaal van de dam. Sindsdien gaat hij uitsluitend gekleed in slecht zittende Italiaanse kostuums, omdat hij het vertikt om een keer zijn maten te laten nemen. Of in zijn woorden: ik hoef geen kerel met een rolmaat in mijn buurt.
Zoals dat wel vaker het geval is met mismoedige mannen in een bar, had ook deze troubles met das Weib. Zo noemt hij haar echt al zijn ze niet getrouwd. Ze verkeren nog geen jaar, maar het geeft aan hoezeer hij aan haar verknocht is. Zeer tot mijn vreugde overigens, want das Weib is leuk, intelligent en grappig en de perfecte gymbuddy voor mij gebleken. Al ben ik bij lange na niet zo gedisciplineerd als zij. Zo was ze onlangs aan haar, kennelijk, jaarlijkse detox begonnen. Geen alcohol, geen suiker, geen koffie, geen vlees… In mijn optiek: geen fun en dus geen denken aan. In haar optiek: strak en clean de feestdagen in, super relaxed!
En nu bleek mijn dierbare vriend niet alleen van de ene op de andere dag met stip bovenaan haar shitlist beland te zijn. Zomaar, zonder aantoonbare reden zo verzekerde hij me. Bovendien leek die leuke, grappige en hartstochtelijke vrouw voor wie hij als een blok gevallen was, overnight veranderd in een mokkend stuk chagrijn dat nergens zin in had en bij wie hij niets goed kon doen.
Om een lach te onderdrukken beet ik in de habanero peper die op mijn glas was gespiest. Dwars door mijn opwellende tranen keek ik hem streng aan. ‘Heb je iets uitgespookt? Net even iets te vaak aangeschoten thuis gekomen? Een bloedmooie assistente aangenomen? Misschien een telefoon rond laten slingeren met belastende appjes erin?’
‘Nee!’ hij schreeuwde het zo hard dat de circusartiest bijna zijn bakje met pickles liet vallen. ‘Vanochtend ook, toen ik zei dat ik met jou ging eten. Ze zei wel “Veel plezier hè”, maar je had die blik moeten zien! Zo vol verachting. Alsof ik zei dat ik een smerige affaire ging beginnen.’
Precies wat ik al dacht. ‘Goh Frank, speelt dit soms sinds, nou, pak ‘m beet een dag of zeventien?’ vroeg ik hem. Hij keek alsof hij water zag branden: ‘Op de dag af! Sinds ze is begonnen met dat gedoe met die shakes enzo eigenlijk.’
Hoe kon hij die clue, die juice persende olifant middenin de kamer nou in hemelsnaam gemist hebben? ‘Okay lieverd,’ zuchtte ik, ‘je hoeft je echt geen zorgen te maken: ze houdt nog steeds van je. Je moet je alleen nog even paar dagen heel erg gedeisd houden, op je tenen lopen en het beest vooral niet boos maken. Over vier dagen zorg je ervoor dat jullie koelkast tot de nok toe gevuld is met werkelijk alles wat ze lekker vindt en daarna zal alles heel snel weer bij het oude zijn.
Niet begrijpend keek hij me aan. ‘Ze is HANGRY Frenk. Een 21 days vastenkuur maakt van iedere vrouw een de wereld hatend monster. Zelfs zo’n engel als die van jou kan niet leven op shakes en leuk en lief blijven. Om jezelf (en mij dacht ik, maar dit zei ik niet hardop) in het vervolg dit soort ellende te besparen trakteer je haar volgend jaar maar op een over the top detox ergens in de tropen. Kan ze lekker in de bush boos zitten zijn. Dat is voor iedereen beter, heus.’
‘Signor, heb je niet iets feestelijks met vuurwerk en een parapluutje?’ vroeg Frank de barman ineens veel beter gemutst.