Sophie heeft zin in 2018 – oh nee, toch niet

Allereerste lieve Meneren wil ik jullie het allerbeste wensen voor het komende jaar: dat het jullie maar veel geluk, wijsheid, gezondheid en voorspoed mag brengen. Met die zaken hebben we de basis voor een aangenaam 2018 wel gecoverd denk ik. Smooth sailing from here on. Gooi die trossen maar los! Daarom is het eerste dat ik heb gedaan toen ik op 1 januari de slaap goed en wel uit mijn ogen had gewreven: mijn goede voornemens in de fik gestoken. Letterlijk, want ze waren op een A4’tje geprint.
Om het dit jaar allemaal echt eens even helemaal anders te doen had ik namelijk niet pas op 31 december in blinde paniek – om toch maar iets te hebben, je wilt tenslotte niet achterblijven – een van mijn gouwe ouwe goede voornemens uit de kast getrokken, maar was ik er nu eens heel serieus mee aan de gang gegaan. Weken zat ik al koortsachtig te broeden op de verbeteringen/aanpassingen/lifestyle changes(!) die ik zou kunnen maken om mijzelf, mijn leven en dientengevolge ook ons huwelijk nóg leuker te maken. Omdat twee toch meer weten dan één mocht ook Meneer van Kampen een duit in het zakje doen. Nou daar waren de resultaten ook naar.
Daar waar ik na een stukje intense soul searching uiteindelijk vijf zaken (1. stoppen met roken 2. stoppen na twee wijntjes 3. het definitief uitmaken met chips, suiker en pasta 4. misschien ook met rijst 5. verliefd worden op yoga of een super-flexibele yoga-instructeur) had weten te vinden die wellicht een verbetering zouden kunnen opleveren voor mijn fysieke dan wel mentale staat, kwam Meneer van Kampen doodgemoedereerd aanzetten met voornoemd A4’tje.
Wat de punten 1. en 2. betreft was er volledige echtelijke eensgezindheid. Ook voor wat de aanpassingen in het voedingspatroon betreft kon hij zich hier, mits deze enkel voor mij golden, nog wel achter scharen. Maar yoga was niet op zijn waslijst te vinden en de buigzame yoga-instructeur al helemaal niet.
Eén ding moet ik hem nageven: Meneer van Kampen gaat nooit over één nacht ijs. Hij had gewikt, gewogen en heroverwogen en was dus uiteindelijk tot zeventien (!) punten van aandacht gekomen. Niet meer dan met liefde gemaakte suggesties zoals hij ze noemde. Alles wat niet op vijf vingers te tellen is komt mij sowieso over als veel, moeilijk, te veel en onmogelijk, dus ik vroeg me bezorgd af of hij überhaupt wel wist met wie hij getrouwd was. Waarmee we direct op ramkoers zaten voor de door alle stellen gevreesde klassieker: De december break-up, een cliché als er ooit één was.
Scheiden kwam echter in ons beider lijstjes niet voor, dus ondanks de zeventien (!) punten van verbetering die mijn liefhebbende husband voor mij gewikt, gewogen en heroverwogen had, was ons huwelijk nog geen schipbreuk aan het lijden. Nadat ik de overige twaalf punten tot me had genomen moest ik bekennen dat hij inderdaad zeer weldoordacht te werk was gegaan en dat er hier en daar zaken tussen zaten, waaronder 3. Je baan opzeggen en 4. Minder stressen en meer rust en tijd nemen voor jezelf, me eigenlijk als muziek in de oren klonken.
In de categorie goede voornemens is bij je baas naar binnen lopen en Happy New Year en tot nooit meer ziens zeggen (of woorden van die strekking) er vast één waar de meesten van ons zich moeiteloos in zouden kunnen vinden. En wie kan er nu bezwaar inbrengen tegen meer rust en tijd voor jezelf. Goed, er kwamen hierna nog wat randzaken waar ik jullie verder niet mee zal vermoeien, maar hetgeen op één hand te tellen was, dat was prima. Als hij echt wilde dat ik aan de rest ook wat ging doen, had hij die maar bovenaan zijn A4-tje moeten zetten. Bovendien, zo bleef er tenminste nog wat te wensen over voor 2019.
Zo werd ik dus wakker die gezegende ochtend op 1 januari met het besef dat het nog steeds midden in de nacht was. Ik mijn inleg voor de Staatsloterij kwijt was. Er nog twee kilo appelbeignets op het aanrecht mijn naam aan het schreeuwen waren. Ik ook in 2018 best meer dan twee glazen kan drinken en toch nog redelijk okay op kan staan. Ik yoga nog steeds ontzettend kut vind en dat die yogi’s, hoe flexibel ook, mijn boot niet rocken. Ik nu nog minder tijd heb om het werk dat af moet ook gedaan te krijgen en dat ik al met al, de stress en teleurstelling van het niet halen van de door mij beoogde persoonlijke doelen voor 2018 er simpelweg niet bij kan hebben.
En dus propte ik een beignet in mijn mond en klapte ik mijn laptop open. Januari is de slechtste maand om met goede voornemens te beginnen las ik op de website van Quest. Bovendien kun je ze beter over het jaar spreiden dan allemaal in één keer tegelijk uit te willen voeren omdat een uitgeput brein minder wilskracht heeft, zo bleek uit een onderzoek van de Stanford University. Met dezelfde lucifer waarmee ik mijn peuk opstak stak ik het A4’tje in de fik. You can’t argue with science.