Slippen 3.0 – Jan doet een opfriscursus zeepsoptollen in Lelystad
De laatste keer dat ik een slipcursus deed, was de legendarische Rob Slotemaker nog maar kort gaan hemelen, moest je pompend remmen om een voertuig op glad ijs binnen aanvaardbare afstand tot stilstand te brengen, en gold een Daf 33 of Simca 1000 als – qua veiligheid – standaard toegerust mobiel.
Enfin, je houdt de vooruitgang niet tegen, en waarom zou je ook, als die zulke prachtige uitvindingen heeft voortgebracht als de driepuntsgordel, meervoudige airbag, ABS, en ESC (Electronic Stability Control), die je tegenwoordig in de meest bescheiden boodschappentas al aantreft, en dan hebben we het nog niet over die nerveuze nieuwe systemen die je actief tegenwerken als je van rijstrook wilt wisselen zonder je knipperlicht te ontbranden, of zelfs helemaal zonder jouw tussenkomst van A naar B rijden.
Daar sta ik dus, bij Rijvaardigheidscentrum Lelystad, voor een broodnodige opfriscursus. Voorheen was het complex van de ANWB, en die erfenis staat garant voor kwaliteit, aldus de nieuwe eigenaar, coureur Indy Dontje. Die zich meteen haast ons te verzekeren dat ze er onder het nieuwe bewind wel duchtig het stof hebben afgeblazen, want voertuigbeheersing mag een serieuze zaak zijn, je mag ook best genieten van het tollen op de baan, en er mag gerust af en toe worden gelachen.
Om te beginnen, echter, moet ons gezelschap, een plukje influencers en ikzelf, een stukje theorie verstouwen. Dat zal het saaie deel zijn! Instructeur Dennis, van huis uit rallyrijder, powerpoint ons uit dat vrijwel alle ongevallen ontstaan door menselijk falen, en menselijk falen dus leidt tot 613 doden per jaar vanwege vermoeidheid en gebrek aan aandacht voor de weg (sociale media!). We leren alles over de juiste zithouding (geen doorgestrekte ledematen, handen op kwart voor drie), over reactiesnelheid en remweg, en dat een beetje sneller rijden al gauw een boel langer remmen betekent.
Zulks gesterkt en licht timide gaan we de baan op. Eerst: remmen en uitwijken op normaal wegdek. In een auto met ABS. Dat moet je hebben meegemaakt om het te geloven. Als ervaren bestuurder blijf je namelijk waakzaam met remmen, want je wilt niet dat de remmen blokkeren en je alsnog achter op die file klapt. Hoeft niet met ABS! Je mag dat pedaal door de vloer trappen! Het systeem deblokkeert je remmen binnen een fractie van een seconde, remt weer af, laat weer los, en jij houdt grip en dus vertraging en – het mooiste – je kunt blijven sturen. En ja, ik weet dat je dit theoretisch allang wist, maar hoe vaak ga je in de praktijk nou echt krijsend in de ankers? Zelden toch? Dan is het tóch fijn als je het al een paar keer hebt meegemaakt!
Het zelfde geldt voor de oefening helling-af-op-groene-zeep. Het zal je niet elke dag overkomen dat je op het equivalent van opgevroren sneeuw heuvel-af de bocht doormoet. Hier wel. En dan krijg je te maken met onderstuur (wegglijden ‘over’ je voorwielen) en/of overstuur (de uitbrekende kont). Nog lastig zat om je compacte Kia in de baan te houden, en raak je er toch af, voel je meteen het verschil tussen glijden en plotseling weer vol grip hebben op het ruwe asfalt. En dan rijd je nog maar dertig. Ook een eye-opener: het verschil tussen zomer- en winterbanden. Waarschijnlijk gesneden koek voor jullie leasebakkenraggers, maar vader gaat bij lichte vorst nooit meer de weg op in zijn Fiat 500 op zomerslofjes. Ben je rijk, zou ik winterbanden of hybrides van Michelin van harte aanbevelen!
We eindigen de middag met de achterwielslip, het onbetwist hoogtepunt van het programma. Je rijdt met een vaartje van tussen de 24 en 40 over een plaat die je voorwielen doorlaat en je achterwielen een zijwaartse zwaai geeft, zodat je ofwel links, of wel rechts uitbreekt, wederom op een zeepbaan. Aan jou de taak: haal dat brik uit de slip en vervolg je weg. Dat is ineens tegensturen als een dolleman, weer op koers komen, doorslaan en overcompenseren, en weer als een dolle terugsturen. En hopen dat je nu ongeveer weer op het rechte pad bent aangeland. Ook leuk, doorslippen tot je achterstevoren raakt, dan weer het stuur om en opnieuw een 180 doen, en dat zonder een spier te vertrekken, alsof het de bedoeling was.
Is het nou een must voor het volgende personeelsuitje of de Heemskerk familiedag? Eerlijk: karten is leuker. En dat kan ook, bij het andere bedrijf van Indy Dontje, één circuitje verderop. Idealiter zou ik zeggen: ga voor een combinatie van nut en plezier. Je mag me een ouwe zeikerd noemen, maar ik voel me toch net wat veiliger achter het stuur, heb er echt wat van opgestoken, en vond het eigenlijk ook best lachen om te doen.
Foto Istock/ Sudowoodo
