Onze Dierbare Dingen: infrarood massage-apparaat
Black Friday is achter de rug, de heilige feestdag van het consumentisme die ook in Nederland steeds uitbundiger wordt gevierd. We zijn net klaar met het deleten van een kleine zesduizend mails met aanbiedingen en constateren tot onze tevredenheid dat we helemaal niets hebben gekocht. ‘Wees blij met wat je hebt’, zei moeder vroeger als ze je niet gaf wat je begeerde. En gelijk had ze. Weg met het liefdeloos bezit. We moeten blijer zijn met wat we hebben. Daarom: een ode aan Onze Dierbare Dingen.
Marcel Maassen looft zijn: Infrarood massage-apparaat
gekocht: 2011
gebruikt: intensief
Mijn rug! Godallemachtig, ik ben kreupel.
Eigen schuld. Weer ben ik overmoedig geweest in een ijdele poging de voortschrijdende lichamelijke ontreddering en afbladdering een halt toe te roepen middels het op sportieve wijze bewegen van ledematen. Die buikspieroefeningen – kom op, nog even op karakter! – had ik niet moeten doen. En weer ben ik zeer ontdaan door de gammele staat waarin mijn 53-jarige lijf kennelijk verkeert. Ik dacht echt dat het nog kon. De aftakeling valt niet te stoppen, al sport ik me een beroerte, en op een kwade dag blaast een stevige zijwind mijn fragiele lichaam van de dijk en verzuip ik in een ondiepe sloot.
Ik ben wel weer wijzer geworden, ik heb geleerd dat je aan een hond geen ruk hebt op het moment dat het er echt op aankomt. Niet aan de mijne althans. Toen ik in al mijn goedertierenheid Buurman – zo heet mijn hond – toch nog probeerde uit te laten, terwijl ik amper overeind kon komen uit mijn stoel, zakte ik door mijn hoeven bij het aanlijnen. Een minuut of tien lag ik zachtjes te wenen op de keukenvloer maar het beest maakte geen enkele aanstalten om ook maar iets te ondernemen dat mijn leed zou kunnen verzachten. Je zou zeggen dat zo’n dier toch ook wel snapt dat het baasje niet voor niks plat op z’n buik voor het aanrecht gaat liggen. Doet ie anders nooit toch? Nee, hij keek er niet van op, en mijn kermen, dat iedere mensenziel die in mijn nabijheid zou hebben verkeerd door merg en been zou zijn gegaan, liet hem volslagen koud. Je hoopt toch dat je Lassie in huis haalt bij de aanschaf van je gezelschapsdier, zo’n schrander beest dat nog eens je leven redt door je bewusteloze lichaam voor een aan denderende intercity weg te slepen, maar niks daarvan. Nou ja, het is teleurstellend natuurlijk maar anderzijds ook niet zwaarwegend genoeg om hem te laten afmaken, al zou dat logistiek wel handiger zijn nu ik niet in staat ben om bos of hei met hem te bewandelen.
Inmiddels weet ik hoe ik mijzelf sneller weer op de been kan helpen nadat rugpijn mij heeft gevloerd. Diclofenac en maagbeschermers nemen de ergste pijn weg en geven mij wat beweeglijkheid terug. Een warm bad doet wonderen. Maar het allerbelangrijkste: actief werken aan mijn genezing met mijn trouwe massageknots met infrarood warmtekanon. Een aanschaf van een paar tientjes die mij al jarenlang veel troost en verlichting schenkt in tijden van ach en wee op moeilijk bereikbare plekken. Hij ligt altijd ingeplugd onder mijn bed, steeds tot onmiddellijke inzet bereid. Zou een hond nog wat van kunnen leren.
De kunst bij het gebruiken van zo’n apparaat is dat je er niet mee moet gaan duwen en porren. Dat helpt geen zier. Nee, je moet er met je volle gewicht op gaan liggen en dan net zo lang schuiven totdat je de vibraties en de warmte van de infraroodlamp daar voelt waar het zeer doet. Vervolgens ga je rustige, gecontroleerde bewegingen maken met je lichaam en masseer je de pijn er langzaam uit. Je beweegt voorzichtig met armen en benen, rolt door en rolt weer terug, verzin het maar. Je vindt de pijn, je verdrijft de pijn. En dat allemaal met een ding dat niks kost en nimmer verzaakt.
Daarna: veel bewegen.
