Niets horen, niks zien en zwijgen als het graf: zo blijft het leven goed te doen!

Veel mensen denken dat je het leven het best bij je volle bewustzijn kunt meemaken. Ik denk dat ze daar – tenminste deels – ongelijk in hebben. Ik zou hier willen poneren dat elke man zou moeten leren ergens fysiek aanwezig te zijn, maar tegelijk geestelijk totaal elders rond te dwalen, als u begrijpt wat ik bedoel. Deze vaardigheid komt onder allerlei omstandigheden goed van pas.
Zo houd ik met hart en ziel van mijn familie, maar als ze proberen – bij voorbeeld – tijdens het familieweekend samen tot een plan de campagne te komen voor de aanschaf van een verse portie koffiepads, is het echt het allerbeste je daar niet mee te bemoeien. Je komt om te beginnen nooit uit boven de minimaal drie mensen die elkaar al op leven en dood proberen te overstemmen, waarvan de helft ook nog doof is, of niet op de hoogte van het onderwerp van gesprek.
En al zou je boven het lawaai uitkomen en proberen een bijdrage te leveren aan de oplossing van het probleem, zou iedereen je negeren of weghonen. Of, zoals mij dus vroeger vaak overkwam, uitmaken voor schreeuwlelijk als je dan in wanhoop óók eens je stem verheft om je de eenvoudige doch functionele oplossing voor te leggen die iedereen nu al een kwartier joelend over het hoofd ziet. Dat is frustrerend, de adertjes in je slapen kloppen, en voor je het weet word je bezeten door razernij en krijg je massieve TIA.
Probeer dus ten koste van alles te voorkomen dat je in zo’s situatie betrokken raakt. Beter: je rustig in een hoekje, een mooi boek en/of jezelf terug te trekken en af te wachten tot de kwestie zich uiteindelijk heeft opgelost. Onder het nagelnieuwe doch nu al klassieke motto ‘niets zien, niks horen en zwijgen als het graf’, maak je jezelf als het ware onzichtbaar voor de rest van het gezelschap, dat er immers  ook zonder jouw inmenging prima uitkomt, via een omweg natuurlijk, maar toch. ZIj blij, jij blij, iedereen blij! Of niet?
Niet.
Het rare is namelijk in dat soort situaties: neem je deel aan het gesprek, word je min of meer gedwongen je te te gedragen op een manier die niet echt past bij je fijnbesnaarde inborst en is iedereen uiteindelijk evengoed kwaad op je. Doe je echter niet mee en houd je je op de achtergrond, ben je weer die arrogante in zichzelf gekeerde klootzak die zich overal aan onttrekt en nooit gezellig meedenkt of -doet. Een duivelse lose-lose-situation, waaraan het maar lastig ontsnappen is. Maar het kan.
Ik heb na lange jaren geleerd in een dergelijke ambiance over te schakelen naar wat ik een ‘standby-plus-modus’ noem. ‘Standby’ omdat je je grotendeels afsluit voor invloeden van buitenaf door in gezelschap in een soort semi-aanwezige staat over te schakelen; ‘plus’ omdat je met een klein randje situatiebewustzijn wel interactief blijft met je omgeving, maar in werkelijkheid vredig rondscharrelt in je eigen wereld, waar bloemen groeien en kalmerende walvismuziek klinkt.
Zo kan ik op de automatische piloot ogenschijnlijk deelnemen aan het gesprek door  laatstgenoemde steekwoorden van anderen at rondom en luidkeels te herhalen, zónder daarvoor echt geestelijke resources aan te spreken en mezelf te vermoeien of op te winden. Wordt er daadwerkelijk een beroep op me gedaan, haalt het systeem me rimpelloos uit stand-by-plus en kan ik na een paar seconden weer geheel verkwikt op 100% mee-functioneren. Deze techniek is ook erg handig tijdens saaie vergaderingen of eindeloze lunchgesprekken. Leren is niet moeilijk: gewoon oefenen en onthouden: niets horen, niks zien en zwijgen als het graf! Tenzij het echt niet anders kan. Succes!