Marcel is nog steeds heel mannelijk – ondanks zijn dochter

Ze zeggen altijd dat je zo enorm verandert, als je een kind krijgt. Dat niks meer hetzelfde is. Dat alles ingewikkelder wordt, heftiger, moeilijker, minder slaperiger, minder sekseriger, minder alles. Maar dat je er dan wel heel veel voor terug krijgt. Zoals een kind. En de liefde die je daarvoor voelt.
Ik vind dat dat wel meevalt.
Nou, ho, wacht, dat van die liefde voor mijn kind niet natuurlijk. Dat valt niet mee. Het is niet normaal, dat je zoveel liefde voor iemand anders kunt voelen, namelijk, het is allesoverheersend en gigantisch, het is het heelal, het universum, de sterren en de planeten. Die liefde voor Dochter, ja man, die is zo enorm dat ik er soms wel van kan projectielbraken.
Maar voor de rest…
Ja, er zijn wel wat dingen veranderd. Ik ben vaker moe, bijvoorbeeld, ik heb minder zin om met mijn vrienden te probleemdrinken in de kroeg, ik kan ineens diverse kinderliedjes zingen zonder te moeten spugen en ik kan me plots afsluiten voor kindergejammer waar me dat pre-Dochter een hoofdpijn van drie dagen had opgeleverd, inclusief woedeaanvallen en ongecontroleerd vloeken. En ja, ik heb vaker ruzie met Mevrouw. We zijn het vaker oneens, namelijk. Ik vind dat dochter wel iets minder aandacht kan krijgen, zij niet. Ik vind dat ze ook eens wat anders moet eten, Mevrouw niet. Ach, je kent het toch: gezeik om niks. Want dat is het.
Je kunt er namelijk wel heel groots en moeilijk en meeslepend over doen, zeggen dat je op al die slakken zout moet leggen, die ruzies moet door laten etteren en alles tot op het bot moet uitpluizen met boeken of bij het Consultatiebureau of bij babypsychiaters omdat je kind anders één of andere achterstand of permanente beschadiging oploopt. Maar ik geloof daar niet in. Zodra Mevrouw en ik ook maar lijken te beginnen aan een ruzie trek ik de angel eruit. Ik zeg: doe maar een beetje rustig. Laten we geen ruzie maken. Hier, kijk eens, ik heb geurkaarsen gekocht en kaartjes voor een musical over wereldvrede. En, hop, zie hier: een sjaal voor Dochter met I Love My Mommie erop, zelf gebreid, door papa, stiekem. Daarna trekken we onze matching sweaters aan, drinken we anijsmelk en knuffelen we voor de open haard.
Ik zweer het je, dat vaderschap verandert vrijwel niks.