Manus, haal je vinger uit mijn anus (en aanverwante kutmuziek)
Enkele maanden geleden verscheen de biografie van bladenmaker Peter J. Muller (1946). Als negentienjarige stond hij aan de wieg van Hitweek en begin jaren ’70 richtte hij het geruchtmakende seksblad Candy op. Er zouden nog vele, vele bladen volgen. Maar vieze liedjes zette hij niet meer op de plaat, terwijl hij daarmee toch zo succesvol was geweest.
Schuine plaatjes waren er al in de jaren zestig, daarvoor kon je bij Johnnie Hoes terecht. De platenbaas had het Ojee-label opgericht voor het pikante genre. In 1966 ‘zong’ schrijver Jan Cremer Ik ben dol op de flipstand en twee jaar later was daar Dikke Leo met ‘Katrien, laat mij jou naaimachien eens zien’. Het waren dubbelzinnige teksten zonder één vies woord. Enkelzinnig en expliciet was echter de Candy Elpee die in de zomer van 1969 verscheen, ‘Nederlands eerste, enige & echte sex-elpee.’ Met die elpee drong de lofzang op de recreatieve seks en het heil van de seksuele revolutie door de kieren in de vloer mijn slaapkamer binnen. Als wij braaf in onze bedjes lagen, legde vader gezellig de sex-elpee op het Philips 3-in-1 stereomeubel om te genieten van Manus, haal je vinger uit mijn anus en vooral ook van Lexy ik ben zo sexy waarin de toegezongene bedankt voor een wip: ‘Ik moet morgen naar kantoor, haal die tong weg uit m’n oor.’ Daar neemt geile Annie echter geen genoegen mee: ‘Het kantoor laat je maar stikken, kom maar lekker liggen likken. Zeg maar hoe het moet my luv, op mijn rug of soixante-neuf.’
De Candy-elpee was de vrucht van de samenwerking tussen Johnnie Hoes en Peter J. Muller (1946), alias Peer Mullens, uitgever van het ‘sexy kontakten-blad’ Candy dat in oktober 1968 voor het eerst verscheen. Het maandblad met z’n ‘speciale advertenties, verhalen, sexperimenten en alles wat lekker is’ gedijde bij de woede die de inhoud opriep bij het fatsoenlijke deel van de samenleving. De nieuwjaarsprijsvraag in het derde nummer (december 1968) was een publicitaire voltreffer. Op de voorkant van het blad stond een foto van het 23-jarige Utrechtse model Jacqueline Lotte Hermans, gekleed in slechts een slipje en een bh. Daarnaast in grote roze hoofdletters: ‘Dit is de vrouw die u kunt winnen!!’ Een hoofdprijs waarbij je voor 48 uur een meisje mocht bezitten om god weet wat met haar uit te spoken (mits je geestelijk en lichamelijk gezond was en niet jonger dan 21 of ouder dan 75), dat ging alle perken te buiten. Het nummer werd verboden en overal in het land in beslag genomen. Muller werd gearresteerd en verdween voor vijf dagen in de lik. Maar zijn kostje was gekocht: ‘Mede door die in beslagname van dat nummer gingen we binnen een jaar naar meer dan 100.000 verkopen per maand met een retourpercentage van nul.’ In zijn onlangs verschenen boek Seksbaron tegen wil en dank beschrijft Muller hoe zijn Candy-imperium hem schathemeltje rijk maakte en moreel bankroet.
Op zijn elpee haakte Peer Mullens nog eens in op de beruchte prijsvraag met het lied Ik ben de hoofdprijs in de sexyloterij. In het blad liet hij nog in het midden wat de winnaar zoal met zijn gewonnen vrouw mocht uitvogelen, slechts een bezoek aan de Domtoren of ook vermaak van erotische aard, maar het lied was duidelijk: ‘Wie mij wint die mag naar bed met mij.’
Johnny Hoes vond de Candy-plaat beter dan andere, ‘zogenaamd ondeugende of pikante platen. Mullens is directer, hij noemt de dingen bij de naam, maar hij doet dat op ’n humoristische, bijna cabaretachtige wijze.’ De waardering was wederzijds. ‘Leuke man was dat’, zegt Muller. ‘Zijn hele familie – vrouw en kinderen – zong mee in het achtergrondkoortje.’
Om Hoes gedoe met justitie te besparen, verscheen de elpee niet op het Ojee-label maar onder de naam van Candy. De achterkant van de platenhoes zinspeelde op een verbod: ‘Veel fatsoensrakkers zullen deze elpee ongetwijfeld het liefst zo snel mogelijk verboden willen zien, maar net zoals in z’n maandblad rekent sexpromoter Peer Mullens genadeloos af met vooroordelen, taboes en overleefde principes.’
Verboden werd de elpee niet maar kroegbaas Louis van de Casteele uit Brugge werd in 1972 wel tot een maand gevangenisstraf veroordeeld vanwege ‘het uitzenden van schunnige teksten’. Een cafébezoeker die Lexy, ik ben zo sexy bij hem uit de jukebox hoorde schallen, deed aangifte tegen hem.
Marga en Gerard ondernamen geen juridische stappen. Kort voor het verschijnen van het album had minister Marga Klompé aan Gerard Reve de P.C. Hooftprijs uitgereikt, waarbij Gerard haar – ongehoord! – op beide wangen had gekust. Peer Mullens fantaseerde er lustig op los en liet Marga en Gerard in één van zijn liedjes samen een hemels orgasme bereiken op de klanken van de accordeon waarbij ze niet meer tekst uitstootten dan ‘Marga… ho ho ho!’ en ‘Oh Gerard, oh Gerard!’
De Candy-liedjes werden een hit op feestjes en de elpee leverde Muller een gouden plaat op die bij hem thuis op het toilet hangt. De platenhoes illustreert perfect zijn eigen gespletenheid in die jaren: ‘Drie blote meiden maar zelf ben ik gehuld in een maliënkolder, ik was zó preuts.’ Toen hij in zijn eigen Candy Club aan het Thorbeckeplein het succesnummer Alles uit, goed voor u ten gehore bracht, wilden de bloteriken ook hem ontbloten. ‘Vrouwen begonnen aan mij te sjorren en aan mijn gulp te rukken. Toen heb ik de barkeeper gewenkt dat hij aan de bel moest trekken. Een rondje voor de hele zaak. En vervolgens vluchtte ik weg.’
‘Het zou kunnen zijn dat hierna weer andere, nog directere platen komen’, zei Johnny Hoes bij het verschijnen van de Candy-elpee, ‘maar ik geloof nog altijd in het mysterieuze van de seks. Een vrouw is in ondergoed toch óók verleidelijker dan poedelnaakt.’
Die directere plaat kwam er wel degelijk en al heel snel. In augustus 1970 verscheen Pornogram, een pornohoorspel. De elpeehoes waarschuwde de luisteraar nadrukkelijk: ‘Onderschat de gevolgen van dit hoorspel NIET. Strikt voorbehouden aan volwassen luisteraars.’ Met de opnamen van deze plaat had Peter Muller geen enkele bemoeienis gehad, het kant en klare product werd hem aangeboden door zanger Gert Timmerman. Muller: ‘Die man stond toen echt op de toppen van zijn populariteit. Maar hij had zich financieel in de nesten gewerkt met een ultramoderne, kostbare opnamestudio die hij achter zijn villa had gebouwd. Hij had dringend geld nodig.’ Timmerman had het idee voor het pornohoorspel bedacht, de tekst en de muziek geschreven en de plaat in zijn eigen studio opgenomen. Muller: ‘Zo jammer dat ik die plaat niet meer heb, ik zoek er al heel lang naar. Je hoort een man en een vrouw die elkaar opgeilen met woorden. Gehijg, neukgeluiden, sopgeluiden. Er wordt enorm gerampetampt.’
De afspraak was dat Gert Timmerman anoniem zou blijven, de opbrengst zou fiftyfifty worden gedeeld en Muller betaalde een voorschot van twintigduizend gulden contant. Vara-radiomaker Jan Nagel, getipt door een vriend, ontmaskerde Timmerman echter in zijn programma. Timmerman ontkende heftig: ‘Met zo’n plaat mag ik van Hermien toch niet thuiskomen!’ Het is vast een plaatje van Johnnie Hoes, zei Timmerman, en hij dreigde met rechtszaken. Het eindigde met een bezoek van Muller aan de studio in Usselo. ‘In de krant las ik dat de Enschedese onderwereld het op mij had voorzien, fans van Timmerman. Voor de zekerheid nam ik een handwapen mee. Daar kon ik via mijn vriend Paul Wilking (Pistolen Paultje) wel aan komen. Ik had ook een afweergeschut of een vlammenwerper mee kunnen krijgen, maar met dat pistool in mijn wit lakleren jasje voelde ik mij veilig. Ik was alleen zo dom om dat jasje aan de kapstok te hangen toen we naar de opnamestudio liepen. Gelukkig had ik mijn pistool niet nodig.’
Muller haalde uiteindelijk voor Timmerman de kastanjes uit het vuur door te verklaren dat hij buiten diens medeweten de plaat had opgenomen met zijn studiochef. ‘Ach, ik vond het ook triest voor die man.’
De Pornogram werd een flop, volgens Muller ging het veel te ver. Voor pornohoorspelen was er blijkbaar geen markt, maar voor ‘muziek voor volwassenen’ wel degelijk. Een lawine aan pikante muziek raasde over ons heen en die was al lang niet dubbelzinnig meer. Hete Harrie zong: ‘Ik stak mijn stijve in vele lijven, ik zag vele spleten maar nooit zo’n hete.’ Willem de Wipper en Pietje Potent en vele anderen timmerden aan de weg. En Dikke Leo die scoorde in 1981 met De Slijpers twee hits met De Slijpers uit Parijs en Puntje d’r in puntje d’r uit.
