Kind jonger dan 4? Niet in het vliegtuig! Of toch…

Uw trouwe verslaggever vloog onlangs terug van een eindje weg, en zat dus vier uur en tien minuten op stoel 6C, zoals dat gaat, volkomen bereid het milde ongemak te trotseren, dat nu eenmaal hoort bij luchtreizen. Het is een eerlijke ruil, nietwaar, comfort voor snelheid en zo, en het valt welbeschouwd ook wel mee, als je bent gewapend met een mooi boek, een flesje water en enkele listige ademhalings- en ontspanningsoefeningen van yoga-origine.
Maar dat was buiten de baby’s gerekend.
Het vliegtuig was ook al tot de nok gevuld door vakantiegangers die zeg maar aan ‘begeleid reizen’ deden, lieve zachtaardige schattebouten met een lichte beperking en een luide stem, waarmee ze elkaar van minuut tot minuut op de hoogte hielden van hun wel en wee, aangaande honger, dorst, stoelgang en de inhoud van de portemonnee, en dat voor de zekerheid 14 maal per minuut. Ook dat, weten we uit lange ervaring, hoort er nou eenmaal bij, al begon onze – zelfverklaard wildbereisde – buurman – bij de twaalfde oorverdovende ‘Gea, ik ga even plassen’ vervaarlijk uit zijn oren te zweten.
Maar dat was nog steeds buiten de baby’s gerekend.
De baby’s maakten de reis namelijk pas echt tot een ware hel. Er waren er – voor zover ze individueel vielen te identificeren – vier baby’s aan boord die de gehele reis – afwisselend en tegelijk keihard aan het gillen waren. U denkt: hij bedoelt ‘huilen’. Ik bedoel: gillen. Voluit gillen op een zenuwslopende frequentie die de onschuldige en machteloze toehoorder na verloop van tijd een paniekaanval – of erger – bezorgt.
Hadden die kinderen dan geen ouders die ze een fles, een tiet, een speen of een klinkende slag voor hun harses konden geven? Natuurlijk waren die er. Maar die stonden zelf ook machteloos en zullen – mag ik hopen – aan  het eind van de reis hun huilbaby aan de eerste de beste belangstellende hebben meegegeven, om zich daarna ritueel – onverenigbaar genenmateriaal en alles – van het leven te beroven.
Ja, het is niet best als je zo’n kind hebt. En dus best zielig voor die mensen. Maar toch zijn we boos op deze ouders. Wij hebben namelijk al helemáál niet om hun kind gevraagd, tijdens onze vlucht. En het is wel ónze levensverwachting die minstens met drie maanden is bekort geworden, vanwege de lawaaiterreur van hun boreling. En die tijd krijgen we nooit meer terug.
Op het gevaar af nou weer de goeden onder de kwaden te laten lijden (ik weet dat collega Langedijk met dochter Sammie (1) net op en neer naar Griekenland is gevlogen zonder ook maar één trommelvlies onheus te beroeren): wordt het nou geen tijd dat we mensen met kinderen onder de vier jaar de toegang tot vliegtuigen ontzeggen? Ik bedoel: het mediterrane klimaat komt vanzelf onze kant op, kinderen maakt het echt niet uit of ze in Ruinen of Bodrum op de camping zitten, en die ouders, die misschien wel aan zonvakantie toe zijn, hadden dan maar geen kinderen moeten nemen, toch?
Kom op mensen, denk eens aan een ander, en blijf met je baby, die het óók niet kan helpen, lekker in Nederland of pak de auto (is ook een hel, maar dan zonder ons). Ze worden vanzelf groter en dan kun je ze opvoeden, zodat ze zwijgen in een vliegtuig. En dan kun je tzt best lekker naar Thailand, zonder mede-passagiers en je baby voor hun leven te traumatiseren.
Alternatief idee voor de luchtvaartmaatschappijen: doe net als de hotelbranche heeft gedaan met adult-only-concepten en laat eens per week een ‘volwassen’ vliegtuig vliegen, gegarandeerd baby-vrij, je kunt er zó een meerprijs van 300 piek voor vragen. Dat is het mij tenminste méér dan waard.
Foto: iStock/ romrodinka