Kerst, emotionele supermarktreclames en gourmetten: Sophie haat ze

Zoals ik hier al eerder schreef doet die feestmaand iets met me op emotioneel vlak. Daar waar ik doorgaans gepokt en gemazeld vrij ongenaakbaar door het leven stamp, verander ik de laatste 31 dagen van het jaar in een labiel gevoelsmens.
Niet dat ik daar een fatsoenlijke reden voor heb overigens. Ik zit behaaglijk bij kachel, rol van borrel naar borrel, open de deur voor de postbode die iets leuks komt bezorgen en waan me gekoesterd in een familie die al minstens een maand druk bezig is met de voorbereidingen voor een heerlijk samenzijn.
Dat ik deze dagen rondloop als een emotionele spons, klaar om de ellende van de minder fortuinlijke medemens in me op te zuigen, vindt zijn oorsprong in het feit dat het ooit anders was. Tot Meneer Van Kampen in mijn leven kwam kon ik namelijk alleen maar dromen van zo’n heerlijk samenzijn. Want ook al kom ik zelf ook uit een warm nest, Kerstmis bij ons thuis had doorgaans iets weg van… nou ja, Festen.
Iedereen die ooit single is geweest weet dat december hiervoor sowieso de allerslechtste maand is. Als ik ook maar iets beter was geweest in relaties, met mensen in het algemeen, had ik zo tegen het einde van de zomer (je wilt elkaar wel een beetje kennen) mijn kerstdate wel al aan de haak. Maar goed, ik kom met gebreken en zodoende stapte ik jaar in jaar uit verschrikkelijk single, boos en ellendig in de auto van mijn zuster en zwager en hun prachtige plaatje van een gezin om huiswaarts te keren. Insert violen, want inderdaad: ik had gedurende die inktzwarte periode in mijn leven niet alleen geen vent, ik had ook geen auto.
Eenmaal in het ouderlijk huis gearriveerd zette ik het direct op een zuipen. Ik hoefde immers niet te rijden en was bovendien zielig. Waarna ik – slechte dronk en alles – het noodzakelijk vond mijn misère ergens tussen het voor- en hoofdgerecht in hapklare brokken aan de familieleden op te dissen. Gedeelde smart is…geen goed verhaal. Moeder in tranen, vader woest, zuster helemaal van de leg, alleen mijn onverstoorbare zwager bleef stoïcijns dooreten. Het einde van deze zwanenwang was dan ook altijd dat ik na wat strenge en toch opbeurende woorden zijnerzijds weer veilig thuis werd afgezet, alwaar ik mezelf de rest van de maand afwisselend kon onderdompelen in haat voor mezelf, de wereld en de decembermaand. Niet echt een ideale setting dus.
Dit jaarlijks terugkerende tenenkrommende theater, is sinds de komst van Meneer van Kampen tot nader order opgeschort, maar de pijnlijke herinneringen zijn gebleven. De commercial van supermarktketen Plus met dat lieve meiske, haar zielige vader en dat gourmetpannetje, schuurt daar lekker tegenaan.
Ook al ben ik geen kind van gescheiden ouders, heb ik geen kinderen en vind ik gourmetten helemaal kut, dit stemmige stukje vakwerk kan ik als zelfverklaarde droeftoeter op waarde schatten. “To Build A Home” van The Cinematic Orchestra eroverheen en dan die pay-off: “Goed eten is samen eten”. Kostelijk echt! Het menselijk drama dat kerst heet gevat in twee tranentrekkende minuten. Ik werd er oprecht blij van.
Niet iedereen kennelijk, want al snel begon het op social media dusdanig te gonzen dat zelfs de serieuze media er een item aan wijdden. Ongetwijfeld tot zeer groot genoegen van de makers en opdrachtgever want twee minuten zendtijd in prime time blokken, daar moet je flink wat gourmetschotels voor wegzetten. Voorstanders waren diep geroerd door dit stukje vergevingsgezinde naastenliefde en verbroedering. Tegenstanders vonden het smakeloos, onnodig kwetsend, moralistisch, demoniserend (de vrouw had alles, de man niets) en totaal niet realistisch.
Allemaal waar natuurlijk, maar realisme is sowieso niet iets waar reclamemakers scheutig mee in de rondte strooien. Ga maar na: hoe vaak ben jij na het aanbrengen van je deodorant bestormd door een uitzinnige meute hitsige vrouwen? Of dropt een “Fearless Living” vrouw haar in een inlegkruisje gehulde intieme zone in een spreidstand om je nek? Of heb je meegemaakt dat iedereen in de boardroom spontaan infantiel wordt als er een zak snoep open gaat? Mijn wilde gok is never.
Reclame is doorgaans niets meer dan een lading lauwwarm opgediende smakeloze crap. Precies zoals gourmet dus. Als je echt iets aan naastenliefde wilt doen laat je ze beide links liggen.