Liefde op het eerste gezicht: Jan wil de Zyliss pompoenschiller!

Niet alles kan groots en meeslepend zijn in het leven, en dat is maar goed ook. Hoe zou je anders zo intens kunnen genieten van iets ogenschijnlijk onbeduidends als de Zyliss tomatenpeller, of Tomatenschäler, in het oud-Zwitsers.
Wat? Hoe? Dankzij een zekere Chantal op Twitter, die ik om onnaspeurbare redenen blijk te volgen, en die zich afvroeg hoe je in ’s hemelsnaam een klokpompoen kon schillen zonder jezelf daarbij een slagaderlijke bloeding te bezorgen.
Ik, zelf met dat bijltje gehakt hebbende en – ezel, steen – toch voornemens met de (afgelopen) kerst een pompoensoepje te brouwen (met rivierkreeftjes, steranijs en een toefje crème fraîche) retweette Chantal de moeder, en al snel begon het tips te regenen.
De meeste van die tips luidden trouwens: je kunt die schil gewoon meekoken, als je soep maakt. En dat heb ik dus ook gedaan. Maar daar gaat het niet om. Er kwam ook een tip van de wereldberoemde en hevig bewonderde acteur en scenarioschrijver Frank Houtappels, in wie wij inderdaad al lange tijd een culinaire gadget-freak vermoedden!
Deze tip, en I Quote, was: ‘Jullie willen dit. Het is een dunschiller met loei scherpe tandjes. Mijn meest geliefde keuken ding. Ideaal voor pompoen ook.’
Na enig speuren bleek: het was de Zyliss Tomatenschäler, van inderdaad, hetzelfde bedrijf dat ons in vroeger tijden al eens de Zyliss Blitzhacker bracht en waar men kennelijk nog altijd in Zwitserland handige keukendingetjes zit te bedenken.

We gaan hem kopen, dat is zeker, en vermoedelijk zelfs de complete set met het groene broertje, dat ook wonderbaarlijke dingen kan, qua schillen. En vanaf dan eten we elke week pompoen. Niet soep, want dan hoef je ‘m niet te schillen. Luisteren! Jezus!