Onverwacht maar welgemeend standpunt: ga maar liever niet scheiden, meneren…

Eén op de drie huwelijken gaat kapot en daarmee is de scheiding een alledaags verschijnsel in het hedendaagse liefdesleven geworden. Dat maakt scheiding echter niet minder verwoestend en traumatisch. Vandaar ons verfrissende en onverwachte standpunt: doe het niet!

Wij, Marcel en Jan, de Meneren, je weet wel, zijn allebei gescheiden. Niet om nou in detail te gaan: één van ons met een knal na een gevalletje overspel dat onbedoeld in de openbaarheid kwam en de ander na een paar jaar kwijnen in ongeluk en toenemende wanhoop. We zijn er allebei beter uitgekomen, zijn alweer geruime tijd heel gelukkig met onze lieve nieuwe mevrouwen Heemskerk respectievelijk Langedijk, met wie we dan ook allebei weer vol goede moed in het huwelijk zijn getreden, en die ons allebei een mooie baby hebben geschonken als bekroning van ons geluk.
Gelukkig maar, denk je dan, want stel je eens voor dat je was gebleven, dan was het me in dat eerste huwelijk toch waarschijnlijk een zwaar potje van kwaad tot erger gegaan, en bungelde je mogelijk reeds lange tijd aan een stropdas – van haar gekregen in betere tijden – van de hanenbalken op het zoldertje.
Niet voor niets zeggen wij altijd tegen mensen die voor het eerst gaan trouwen, dan wel nog in hun eerste huwelijk zitten, smalend en niet weinig bitter: ‘kom jij nog maar eens met de grote mensen praten als je de scheiding achter de rug hebt, snotneus’.

Er zijn vele factoren die maken dat we zoveel scheiden tegenwoordig. Bijvoorbeeld: het is heel gewoon geworden – zoals gezegd tel je qua liefdesleven nauwelijks mee als je niet minstens één gebroken huwelijk op je naam hebt staan. En: als verwende gelukskinderen kunnen we erg slecht tegen pijn, die je wel eens moet overwinnen in een relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn, die schattig zijn, maar ook veel beslag op de tijd, energie en intieme ruimte van jou en je partner leggen.
Bovenal, echter, is de reden voor scheiding de overtuiging dat het gras groener is aan de andere kant. En dat je van een massa problemen bent verlost als je eenmaal van je vrouw af bent. Let op: dat kan heel natuurlijk heel best wezen. Je huidige partner kan een nare heks zijn geworden, en een nieuwe vrouw frist je leven lekker op. Als je lering hebt getrokken uit het verleden, kies je er ditmaal eentje uit die bij je past en dezelfde prioriteiten heeft, verwaarloos je haar minder dan je eerste vrouw en leef je nog lang en gelukkig.
Maar ik zie ook onrustbarend veel mannen die in een opwelling van loeiende geilheid en met visioenen van een schone lei en verse start huis en haard verlaten voor het eerste beste knappe koppie, natte poesje en bewonderende kreetje. Kijk, en dan zie je toch iets over het hoofd.

Het ding is: een scheiding is kut. Hoe dan ook. Het valt nog wel mee als je geen kinderen hebt, maar dan was je huwelijk ook maar een soort uit de hand gelopen verkering, kun je de hele episode hooguit met een restschuld en halve vriendenkring achter je laten, en hoef je er nooit meer mee – dat huwelijk, die vrouw – te worden geconfronteerd.
Anders ligt dat mét kinderen. Die doe je om te beginnen onbedaarlijk verdriet, hoe goed en warm en vrienden-blijven en papa-en-mama-houden-evenveel-van-jullie je de boel ook oplost. Voor hen moet je ook in contact blijven met je ex, en veel vaker dan je lief is, heb je altijd gezeik met verjaar- en hoogtijdagen, moet je duivelse capriolen uithalen om de zorg eerlijk te verdelen, alles dubbel hebben, voortdurend improviseren, en kun je dus die zorgeloze verkering die je voor ogen had gevoeglijk vergeten, en kan je nieuwe partner beter snel gaan wennen als haar nieuwe rol van ongewenste stiefmoeder en ‘die hoer’.
Want dan zal ook blijken dat jij de enige was die de scheiding een goed idee vond, en dat je ex helemaal niet zo redelijk en vergevingsgezind is ingesteld nu blijkt dat ze per saldo is ingeruild voor een jong exemplaar en blijft zitten met de brokken en de kinderen die jij probeert af te kopen met dure cadeaus.
Het kan tot 20 jaar duren voordat de sfeer weer wat opklaart en er sprake is van min of meer normale omgang. Van die zenuwtic en spanningshoofdpijn in haar nabijheid kom je nooit meer af. Tevens komt ooit het moment dat je na decennia indoctrinatie je kinderen moet uitleggen dat je mama niet hebt verlaten voor een andere vrouw, maar omdat de koek op was, en het boek uit. En blijken ze je hierom al jaren te haten.

Een scheiding, willen we dus maar even waarschuwen, draag je de rest van je leven met je mee, en blijft een permanente donderwolk boven je bestaan. Het is verstandig daar goed over na te denken voor je in een wolk van nieuwe liefde alle schepen en huisgezinnen achter je verbrandt. Het is beter om, voordat je onherstelbare schade toebrengt en jezelf tot minimaal vijf jaar relatietherapie veroordeelt, even stil te staan bij je huwelijk en te bedenken of het nou echt zo erg is, en zo ja, of je wel alles in het werk hebt gesteld in die situatie verandering te brengen, bij voorbeeld door met je partner te delen dat je ongelukkig bent en vreest dat jullie relatie op deze manier op de klippen loopt.
Nota bene: het is niet nodig en ook niet handig in dit stadium te melden dat je al met iemand anders neukt, want dat doe je vermoedelijk, omdat de meeste mannen pas overwegen om weg te gaan als ze een ander op de reservebank hebben zitten, leer ons jullie kennen, stelletje slappelingen.
Wees nou slim en vergelijk op tijd: je nieuwe leven met alle ellende van een scheiding versus een verbeterde versie van je oude leven. En beslis dan of je er echt nog serieus moeite wilt steken in je huwelijk. Loopt het dan alsnog mis, weet je tenminste zeker dat er geen redden meer aan was, en je alles hebt geprobeerd om te voorkomen wat anders de grootste ellendige mislukking van je leven wordt: de scheiding.
Foto: iStock/ Peopleimages