Een echte man is op zeilschool geweest – essentiële vaardigheden 101

Onze Jan ging ooit op zeilschool en was meteen verkocht. In zijn voetspoor trok zoon Willem met zijn vriend Gijs een lang (pinkster)weekend naar het verre Goingarijp en maakte drie dagen de Friese meren onveilig. Er bleek in dik veertig jaar niet veel veranderd. Gelukkig maar.
Ik zelf was elf. Of twaalf, maar dat rijmt niet zo mooi. Mijn broertje iets jonger. We gingen op zeilkamp. Het was in Friesland, In het dorp Uitwellingerga (Twellegea). Er was een boerderij waarin wij sliepen, varen deden we in houten 16 kwadraats, ofwel de grote BM’er, die we dagelijks door een kanaal naar open water moesten bomen. Zwaar werk. Het was mooi weer en elke dag van die week ging het ietsje harder waaien. Ideaal. Op de laatste dag stoven wij joelend en dubbel gereefd over het Sneekermeer. Natural Born Sailors.
’s Avonds kregen we theorie en leerden we knopen. Er was corvee (denk ik) en om  negen uur gingen de lichten uit. Je wilde wel wakker blijven, maar was veel te moe. Er was eten als macaroni en stamppot, en stapels boterhammen als in De Kameleon. Tijdens die week dronk ik mijn eerste bier – misschien was ik wel dertien – en voer mijn broertje (die moet dan elf zijn geweest) tegen een pleziervaartuig. Toen hebben we de uitdrukking ‘ken je niet uitkijken, kaffer?’ geleerd. Die ons later nog vaak van pas is gekomen.
Zeilkamp was in één woord geweldig. En omdat wij wildenthousiast thuiskwamen, kocht onze vader een kajuitbootje. We hebben hem op zijn beurt zeilen geleerd en de rest is geschiedenis. Want zeilen, als je het mij vraagt, is zoiets als gitaarspelen. Zeer mannelijk en romantisch. Een vaardigheid die het verschil kan maken tussen een leven als grijze muis en een Hemingway-achtig bestaan vol rum, marlijn en losse vrouwen. Had ik niet kunnen zeilen, zeg ik altijd, was ik nog maagd gebleven tot de dag van vandaag. Dat is waarschijnlijk niet waar, maar waarom zou je het risico lopen.

Zeilschool ’t Garijp in vaders tijd.

Er zijn maar weinig vrouwen die weerstand kunnen bieden aan een man die met gezag een zeilschip bedient, met een nautische blik in de ogen, in volmaakte balans onder helling, een hand voor zichzelf en één voor het schip. Ik krijg het er zelf bijna warm van.
Enfin. Dan wil je als vader dus je zoons het beste in het leven meegeven en stuur je ze op zeilkamp. Zoon 1 ging zonder morren, maar die hadden we net zo goed een open tab bij café petit restaurant Brugzicht in Woudsend kunnen geven, want bier drinken beheerst hij tot de dag van vandaag in de perfectie, wat helaas niet van zeilen kan worden gezegd. Zijn broertje ging een jaar eerder vechtend en krabbend, en bleef ons de hele week huilend bellen. Toen we hem tenslotte verpletterd door schuldgevoel kwamen ophalen bij Zeilschool ’t Garijp, zat hij te pokeren met zijn maten en was er geen vuiltje meer aan de lucht.

Links: Willem, Corinne, Jan en Pieter Heemskerk anno 2006, Zeilschool’t Garijp. Op de groepsfoto uiterst links: Willem (de peuter) en Pieter Heemskerk, 2006.

Je doet er niks aan: die oudste twee van mij missen het zeilen, maar kunnen weer andere nuttige dingen waarmee ze indruk kunnen maken op vrouwen. En het gemis wordt méér dan goedgemaakt door hun kleine broertje (14), die al negen jaar braaf op zeilkamp gaat en inmiddels zowat alle diploma’s op zak heeft. Vandaar dat we hem – en vriend Gijs – hebben gestuurd toen we werden uitgenodigd een kind af te vaardigen op studiereis naar – toeval bestaat niet – precies dezelfde zeilschool waar zijn broer ‘huilend’ de week had doorgebracht: ’t Garijp.

  slaap-, eet- en activiteitenboerderij, ingang in retrokleuren met Gijs en willen, willem bij het edele schip de Heemskerk.

Als we de mannen wegbrengen naar de zeilschool, valt op: er is in veertig jaar in essentie niets veranderd. De Valken liggen netjes in het gelid, de slaapkamertjes  – mèt stapelbedden – zijn tegen een kernexplosie bestand, in de centrale hal van de boerderij serveert men filterkoffie met suikerbrood en het wemelt van de aardige jongens en meisjes die de kinderen zó snel op het gemak stellen dat de ouders in een ommezien zijn vergeten en dus enigszins beduusd de aftocht blazen.
Dat het nog bestáát, zegt de moeder van Gijs – ook zeilkamp-veteraan – vergenoegd als wij bij Joure de snelweg opdraaien. Een waar woord. Sterker nog: ’t Garijp bestaat 50 jaar, vandaar de uitnodiging. Want ze zijn er trots op, daar in Friesland, dat ze de Youtube-jeugd nog eens op de banken krijgen voor een mooi potje rietzeilen, afmeren aan hogerwal, opkruisen in een kanaal, en het leggen van een behoorlijke paalsteek of mastworp.
Het gaat zelfs zo ver, dat de jeugd wordt gemaand de telefoon thuis te laten, een gebod dat door onze Willem schaterlachend terzijde wordt geschoven, maar als we dan – je blijft toch bezorgd om je kind – appen om te vragen hoe het gaat, krijgen we enkel een neutraal ‘prima’ terug, verder blijft het een lang weekend lang stil. De ouders van Gijs horen hoegenaamd niets.
Dat is wel anders als we onze zoontjes gaan ophalen. We kunnen de lieve mensen van ’t Garijp geruststellen: het lag niet aan jullie, destijds, met onze Pieter. Het lag aan hem. Of aan ons. Willem en Gijs keren net zo zondoorstoofd en totaal verwilderd thuis als ik destijds, met wilde verhalen over Friese boerenjongens met flaporen (‘hij maakte er zelf ook de hele tijd grappen over, mam!’), aartslelijke meisjes (‘Dat zeiden wij niet, mam!’), en woeste manoeuvres die meestal eindigen in omslaan, wat er nou eenmaal bij hoort, als je met een tweepersoons Topaz vaart, want die gaan weliswaar heel hard, maar zijn ook nogal wiebelig, weet je?
Ook het avondprogramma oogst ouderwetse lof, er is een speurtocht geweest, en ze hebben een bootje gebouwd, dat ook nog had gewonnen. Het eten was de ene dag pasta-pesto en de tweede dag zelf gestapelde hamburger, koud maar dat geeft niet. De avondklok was later dan vroeger en er was volop gekeet. Willem kreeg voor de moeite maar weer eens een diploma, Gijs greep net mis, vanwege dat stomme sturen met die onhandige stok in je nek. Maar gesleept worden kon hij – volgens zijn vorderingenstaat – als de beste. En hij is trouwens meer een windsurfer.
Dat kan trouwens ook, bij ’t Garijp, net als een woeste boardweek met windsurfen, suppen en kitesurfen in één week, en – voor de kleintjes – een week in het Kameleon-dorp met elke dag een avontuur met de familie Klinkhamer. Wij Heemskerken raden het je als jonge of iets minder jonge vader van harte aan: doe die kinderen op zeilles, het is een prachtige sport in de vrije natuur en de herinneringen gaan een leven lang mee. Tevens zijn ze een week van huis weg en dat kan wonderen doen voor je liefdesleven.
Check voor prijzen, keuze en capaciteit voor de zomer van 2018 vandaag nog de cursussen van ’t Garijp!