Daten is de hel, en je doet het zó

In mijn tijd bestond daten nog niet. Je kwam gewoon ergens – op je werk, in het café, op school – een meisje tegen dat milde buikvlinders bij je losmaakte. Daar hing je dan zo onopvallend opvallend mogelijk omheen, totdat er in de tijd en door de kracht van de gewoonte een sfeer van voldoende intimiteit was opgebouwd om een praatje te beginnen.
Mocht zij eveneens gevoelens koesteren, kwamen er meer praatjes, die ook steeds persoonlijker van aard waren, en kon je spreken van een prille vriendschap. Vanaf dat moment was het een kwestie van wachten op het juiste moment (de kerstborrel van de zaak, de studiereis naar Berlijn, buiten na sluitingstijd van de kroeg) om haar plotseling een onhandige zoen op de mond te drukken en zo je diepere intenties kenbaar te maken.
Ze reageerde dan altijd verrast: nóóit in de gaten gehad dat je haar ‘op die manier leuk vond’, en soms was dat ook zo en liep je een blauwtje. Maar meestal escaleerde die onhandige zoen binnen drie kwartier tot liederlijke neukerij, want zij zat al maanden te wachten tot jij het moment zou pakken en liep al die tijd druipend van onvervuld verlangen heet en berig rond. Maar ja, dat kon ze moeilijk zeggen, want meisjes die het initiatief namen tot seks, waren destijds nog een slet.
Enfin. Presteerde je die eerste keer naar behoren, volgde er snel een tweede en daarmee was het pleit eigenlijk beslecht: je had vaste verkering. En hield je die lang genoeg vol, ging je samenwonen, trouwen en kreeg je een baby. Oh ja, en verder had je nog one night stands, maar die waren vaak van foute drank overgoten en de andere dag een bron van afschuw en schaamte.
Het was allemaal soort van tuttig en oubollig, en niet zelden bleef je plakken aan een vrouw die je in retrospect na twee keer knallen de deur had moeten wijzen. Maar toch: alles beter dan wat de jonge mens op zoek naar liefde vandaag de dag allemaal moet doorstaan. Ik sprak van de week T., 26, buurmeisje van vroeger, die me een en ander uit de doeken deed over de verschillende stadia die je tegenwoordig moet doorlopen voor je een echte relatie hebt: scharrel, scharrel plus, quarrel, pre-rela en – tenslotte – rela. Op zich niet eens ingewikkeld te begrijpen – scharrel is neuken zonder strings, maar wordt richting quarrel al meer een soort van fuckbuddies-met-benefits en (pre)rela is natuurlijk een relatie waar iets meer aan te pas komt dan blinde lust.
Ingewikkeld, vertelde T., wordt het pas als onderling onduidelijk is welk stadium de omgang heeft bereikt – als de één nog meent dat er sprake is van een ‘gewone’ scharrel, terwijl de ander al to-taal pre-rela zijn tandenborstel in jouw glaasje wil parkeren. En wat ook lastig is: wat kun je je nog veroorloven in de promiscue sfeer? Scharrels mag je in meervoud hebben (er is immers geen emo), en een scharrel naast je pre-rela is ook sociaal-emotioneel nog wel uit te leggen, maar twee simultaan-flings in de rela-sfeer is keihard taboe.  Ik zou op dit punt al in totale verwarring zijn afgehaakt.
Het is zo moeilijk geworden, denk ik, doordat we de seks en de liefde hebben losgekoppeld. Zo hoorde ik van collega N., dat zij aanstaand weekend haar nieuwe grote liefde over de vloer krijgt. Het huis is kindervrij, dus niets staat haar in de weg hem eens fijn aan een uitgebreide testrit te onderwerpen. Maar dat wil ze niet, want hij is relatiemateriaal. En hoewel ze als een malle op hem geilt en bepaald geen maagd is, zou het dan ‘alleen maar voor de lust zijn’, want ze ‘is nog niet verliefd op hem’ en wil dus wachten. Ze weet alleen niet zeker of ze van hem af kan blijven, dus gaat ze het hele weekend geen alcohol drinken.
Ik dacht er even over na en stelde haar toen voor om zich – voorafgaand aan het weekend met haar nieuwe verloofde – flink te laten nemen door een goed geschapen Tinder-scharrel. Zodat de druk een beetje van de ketel was en ze haar nieuwe levenspartner zonder hinderlijke hormonale oprispingen op zijn merites als levenspartner kon beoordelen. Een moment keek ze me aan of dit eigenlijk niet eens zo’n gek idee was. Toen zuchtte ze. ‘Dat kan ik eigenlijk niet maken’. Ik zeg jullie: vroeger was het zo allemaal slecht nog niet.