Och, hoe vaak ik mensen niet lovend hoor spreken over een tripje naar de sauna, waar ze de meest goddelijke massage kregen. Dat ik het ook eens moet proberen. Dat ik geen professionele gehad, zeggen zij dan. Wel, zeg ik dan. Dat ik er uit kom als een ander mens. Wel als een ander mens, maar geen beter mens.

Voordat ik mijzelf neerzet als een levenshater die geboren is zonder de mogelijkheid te genieten, het tegenovergestelde is waar. Ik ben een ware bon vivant, op de meeste dagen. Maar de dag waarop ik een professionele massage kreeg, was ik dat niet. Het was in een wellness-center, en de persoon waarmee ik was had al weken uitgekeken naar de massage die de spectaculaire dag van saunazitten en wijn drinken af zou sluiten. Sceptisch besloot ik mee te doen.

Het duurde zo verschrikkelijk lang. Bijna een uur, al kan het ook een jaar van mijn leven geweest zijn. Ik had verwacht dat de vrouw van middelbare leeftijd die van plan was mijn lichaam te gaan kneden als pizzadeeg het na tien minuten wel zat zou zijn. Niet dus. Drie kwartier lang werd er gepoogd mij in allerlei vormen en kronkels te duwen. Ik kan niet uit mijn hoofd, op zo’n moment. De gedachte dat ik zo goed als naakt op een tafel lig te planken is één ding, maar het beeld dat ik vervolgens glimmend wordt ingesmeerd en langzaam betast vond ik allesbehalve relaxing. De helft van de plekken waar ik gemasseerd werd kietelden zo erg dat ik schuddend op de tafel lag.

De andere helft deed almachtig zeer. Ik vroeg haar na een paar minuten of dat kwam omdat ik te gestresst was, of ik iets niet goed deed, misschien. Glimlachend schudde ze haar hoofd en duwde mijn bezorgde gezicht terug in de handdoek. Misschien heb ik stressknopen in mijn rug waar de knopen in kerstverlichting jaloers op worden, maar aan het eind van de pijnlijke rit voelde ik geen verschil. Het enige wat ik rijker was geworden was een kleine posttraumatische-stressstoornis.

Massages zijn voor mensen die zich over kunnen geven aan de situatie, en ik krijg dat niet voor elkaar. Een zwakte, ik weet het, maar desalniettemin mijn waarheid. Ik vond het op een gegeven moment gewoon zo saai. Ik wilde iets doen. Een film kijken, dat zou heerlijk zijn nu, dacht ik terwijl ik op tafel lag. Of slapen, zelfs. Iets. Geef me iets te doen. Maar nee. Ik kon niets anders doen dan me afvragen hoe vaak de vrouw nog over mijn rug heen en weer wilde gaan, steeds iets lager. Ik wachtte op het moment dat mijn handdoekje van mijn billen zou wippen en mij met een flinke pets van de massagetafel zou sturen.

Het laatste kwartier van de massage heb ik mentaal volgemaakt met het mij afvragen wanneer het afgelopen zou zijn, zonder enige besef van de tijd. Op dezelfde manier waarop je wiegend halfslaapt wanneer je een kwartier voor je wekker wakker wordt, en gepijnigd door het onvermijdelijke einde wacht tot je er uit moet. De eierwekker ging. Ik sprong te snel op en zag zwarte vlekken voor het gezicht van de masseuse dansen terwijl ik mijn badjas van de haak greep en haar bedankte.

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die vloekend mijn haat verwerpen, en niet kunnen wachten voordat ze weer flink onder handen worden genomen op de tafel. Geniet er dan ook vooral van. Maar laat mij erbuiten, dankjewel.