Kun je eigenlijk een hekel hebben aan je bloedeigen kind? Als je sommige kinderen ziet, kun je het je prima voorstellen, namelijk. Je zult maar ouder zijn van zo’n duivelskind dat al op de crèche andere baby’s bijt, zo’n etterbuil die op de basisschool zwakkere kinderen terroriseert. Zo’n onhandelbaar stuk vreten dat niks lust en alles uitspuugt, zomaar dingen stukgooit en keihard tegen je schreeuwt dat je een k*tvader bent…

Of: zou je het tóch niet doorhebben, als ouder, dat je kind een klerelijer is? Het is moeilijk voor te stellen. Maar toch halen jaarlijks bosjes ouders de krant omdat ze een leerkracht hebben gemept die het had gewaagd hun lieve-jongen-van-ze-moeder de klas uit te sturen of een onvoldoende te geven.  Kennelijk zijn mensen dan toch blind voor de slechte kanten van hun kind, al staat hij bij wijze van spreken met een honkbalknuppel in de hand gebogen over het bloedende kadaver van een klasgenootje.

Blinde ouderliefde, daar wordt altijd zo superromantisch over gedaan, maar ik vraag me af of dat nou wel zo verstandig is. Onze buurvrouw vertelde laatst: ‘Ik ga er altijd van uit dat er twee schuld hebben. En geef dus eerst mijn eigen kind een flinke preek als er iets is gebeurd. Zo ging dat vroeger altijd, je kreeg eerst een pak op je donder en dan werd er pas gevraagd wat er eigenlijk aan de hand was.’.

Ik vind dat wel een sympathieke kijk op de zaak. Natuurlijk kan het zijn dat je kind volledig onschuldig was en alleen maar toekeek toen zijn vriendjes snoepjes pikten bij de supermarkt, maar het kan geen kwaad hem toch aan een derdegraads kruisverhoor te onderwerpen en in zijn oren te knopen dat stelen fout is en wee zijn gebeente als je hem er ooit op betrapt!

Let wel: natúúrlijk moet een kind zich veilig en gekoesterd voelen, natuurlijk mag een kind rekenen op bescherming en steun. Natuurlijk moet je een kind niet voor iedere wissewasje drie uur opsluiten in het Harry-Potter-kastje onder de trap. Maar ik denk wel dat we zijn doorgeslagen in de onvoorwaardelijke liefde voor, kritiekloosheid jegens, en heiligenverering van, onze kinderen.

Kinderen doen namelijk ook dingen fout en hebben karaktereigenschappen die correctie behoeven, voor het te laat is. Kinderen mogen af en toe best voelen dat je de liefde van je ouders ook moet verdienen. Anders zit je op een gegeven moment gegarandeerd met een kind waar je een pesthekel aan hebt. En dat moet heel akelig zijn.

Lees meer over opvoeden volgens Jan en Marcel in het standaardwerk The Dad, Opvoedboek voor Vaders, gewoon te koop bij bol.com.

Foto: iStock/ peopleimages