Fit en gespierd zonder pijn – kan het dan toch? Jan wil het haast niet geloven…
Wie mij kent, weet dat ik al geruime tijd lijd onder mijn kippenborst, ingevallen schoudertjes en slappe armpjes, mijn onderontwikkelde bovenlichaam dus, dat een paar jaar geleden tenminste nog werd gemaskeerd door een machtig vetschort, maar nu ik vele kilo’s ben afgevallen, genadeloos onder de blubber is tevoorschijn gekropen.
Geen buik meer, maar ook geen sixpack; geen joekels van mannentieten, maar nog wel een cupje A; geen woeste tors, machtige schouderpartij en armen als een Bosgorilla, maar, zoals mijn vrouw treffend als altijd typeerde: een jongenslijfje. Ze bedoelde het ook nog lief, geloof ik.
Waarom doe ik daar dan niets aan? Mijn onderlijf, immers, is wel gespierd. Door het vele wandelen, voetballen en fietsen, dat ik tegenwoordig doe, om in conditie te blijven en me te verplaatsen, in plaats van met het openbaar vervoer of met de auto naar mijn bestemming te luilakken. Die benen, die ogen als eiken, een dartele boomstam van over elkaar lopende strengen met spieren, afgetopt door een kont waarop je een spijker op kunt krom slaan en waarmee je in bed je woorden kracht kunt bijzetten met daden, net als met de penis die ongelogen diverse centimeters verder uit het vet is gekropen. Maar ik dwaal al.
Dat bovenlichaam zou je kunnen opbeuren door te zwemmen, sterker nog, dat adviseert mijn team van internisten, zeker sinds ik word geplaagd door schouderklachten. Zwemmen, namelijk, is redelijk laag-intensief, je gebruikt alle spieren in je lijf, en wordt dus sterker en soepeler tegelijk. Nadeel is, weet ook mijn team van internisten: zwemmen is zo dodelijk saai dat ik vermoedelijk in actie zou verdrinken.
Kan men ook nog naar de sportschool. Daar kun je al dan niet onder begeleiding van een personal trainer drie maal in de week dumbbells tillen, in moeilijke machines hangen, en overige krachttoeren uithalen tot je lijf gilt van de pijn en uitputting, iets wat nooit overgaat, omdat er altijd weer zwaardere gewichten zijn en meer herhalingen. Wel spieren dus, maar ook veel verdriet, waar ik een hekel aan heb, en daarmee vallen de sportschool, maar ook andere masochistische varianten als Bootcamp en Crossfit voor dit mietje helaas ook af.
De wanhoop was nabij en de goede raad duur toen collega Paul van der Linden van de luxe-publicatie Glamourworld mij tijdens de feestelijke presentatie van een stofzuiger het geheim achter zijn dubbelgespierde lichaam verklapte. Fit20. Ongelogen waar: 20 minuten per week, je houdt je gewone kloffie aan want je zweet geen druppel, je hebt geen pijn en na drie maanden is er al meetbaar resultaat.
Ik: ‘Je maakt een dolletje met me’.
Paul: ‘Nee, Jan, ook jij kunt zo’n lichaam hebben als ik’.
Zo ging dat nog wat door en ik moest toegeven: het klonk ideaal. Eén keer in de week. Check. Geen pijn. Check. Spiermassa-toename. Check. Geen vies gezweet en moeilijke omkleed- en douchepartijen in openbare gelegenheden. Check. En of het al niet mooi genoeg is: individueel werken, onder begeleiding van een trainer, in een diepgekoelde ruimte met een aantal fitness-apparaten, waarmee in ongeveer twee minuten per apparaat alle hoofdspiergroepen tot in het diepst van hun luie vezels aan het werk worden gezet! Zou ik dan toch nog een goddelijk lichaam krijgen en bewonderende kreetjes oogsten bij vrouwen (en mannen)?
Volgende aflevering: Jan meldt zich bij trainer Eduard Driessen bij fit20 Amsterdam Centrum en kan direct aan de slag.
Coverfoto iStock/ Hoozone
