Fit en gespierd zonder pijn (3) – En dit zijn de resultaten!
Wat vooraf ging: Jan ging voor het eerst trainen bij fit20 in Amsterdam, leerde van personal coach Eduard Driessen alles over zijn diverse spiervezels en ging na de rondgang min of meer ongeschonden en voorzichtig positief gestemd huiswaarts.
Dat was een paar weken geleden en moet je nou eens kijken!
Hatsekidee!, zoals Lowieke de Vos in de Fabeltjeskrant zou zeggen. Check even mijn progressiestaat, per toestel en door de tijd, over de laatste vijf weken Soms is het beter de kille cijfers te laten spreken en er verder bescheiden het zwijgen toe te doen, maar fuck dat, weet je: gemiddeld 7 procent meer kracht in vijf weken, dat schreeuw je van de daken, zeker als je personal coach er voorzichtig bijzegt dat je zo’n resultaat niet elke drie weken moet verwachten, want ‘dit is uitzonderlijk’.
‘Uitzonderlijk’, dat woord is ooit enkel met mij in verband gebracht na een bijzonder geïnspireerde pot cunnilingus, en zelfs dat maar een handjevol keren. En ik heb een bril. Dus het zit toch al niet mee. Vandaar dat ik even geëmotioneerd ben, okee?
Anyway: hoe de berekening precies tot stand komt, gaat mij boven de pet, maar het is een neerslag van gewicht (hoeveel) en tijd (hoe lang) waarbij trainer Eduard telkens gewicht toevoegt als ik het langer dan twee minuten volhoud. Want dat is de kern van het programma: je houdt de spieren precies de voorgeschreven duur onder de meest draaglijke spanning, want dan zet je ook de 2b-vezels aan het werk en bouw je snel explosieve kracht en spiermassa op.
Laten we eens kennismaken met de toestellen. Het begint altijd met de chest press, een duwtoestel waarmee men de mannentieten te lijf gaat en ook wat aan de schouders en die spieren aan de achterkant van je bovenarmen doet. Dan door naar de lateral pull down, vaktaal voor een apparaat waarop je zittend en voorovergebogen met de armen naar beneden trekt, waarbij je stiekem – behalve je armen – ook de borst- en rugspieren stevig aan het werk zet.
Nummer 3 is de leg press: duw met beide benen een soort massieve muur van je af en laat hem dan weer terugzakken. Dit is de oefening die ik een beetje eng vind omdat ik zoveel gewicht op mijn benen voel dat ik vrees dat op zeker moment mijn botten opeens zullen breken. Dan wankelend door naar de back extension (opgevouwen zitten tussen twee ‘kussens’ en jezelf strekken; heel goed voor de lage rugspieren) en de abdominal crunch (juist jezelf opvouwen), waarbij ik ontdek dat ik zo dom ben geweest twintig jaar niets aan mijn trillende en lillende buikspieren te doen. Tenslotte doen we de adduction, het samenknijpen van de dijen, voor, je raadt het al, de spieren in de bovenbenen.
Pak je het hele zwikkie bij elkaar, heb je de diverse spiergroepen aardig gecovered. Dat voel je dan ook, zoals in de vorige aflevering al verteld, maar niet in de vorm van pijn. Meer als vermoeidheid, die ook wel een paar dagen kan duren. Vandaar, aldus Eduard, dat je jezelf pas een dag of twee na de training weer zwaar kunt belasten, en er goed aan doet de dag voor de training niet al te intensief tekeer te gaan met je lichaam. Ik loop of fiets er dus die dagen alleen rustig even de stijfheid uit en plan de voetbaltraining veilig in een andere hoek van de week.
Dan de hamvraag: kun je het al zien? Antwoord: alleen als je met bijzonder welwillende ogen kijkt, kun je op de buik de contouren van een sixpack zien en lijken de tietjes een beetje te smelten. De benen en billen zijn inmiddels goddelijk, de armen nog verwelkte spaghettislierten, maar dat houdt ook verband met een hardnekkige schouderblessure. Voelen, echter, doe je het overal: dat lichaam wordt hard! 7% harder dan vorige keer, om precies te zijn. We’re on the road to glory!
Binnenkort: Na het eerste enthousiasme komt altijd de dip. Houdt Jan vol?
Foto iStock
